Vandaag hebben we wel een snelle internetverbinding dus we hebben de foto’s van de afgelopen dagen aangevuld. Verder is het weer een goed hotel. Maar genoeg over onze internetverbindingen, we gaan verder met ons verhaal.

We vertrokken vanmorgen iets voor 8 vanuit Kayenta richting Page. We moesten om kwart voor 9 in Page zijn voor de 5-hour Hummer tour die we vooraf hadden geboekt (via www.hummeradventures.net). Gelukkig hoefden we niet extreem vroeg weg, want we mochten de klok een uur terug zetten. Monument Valley (en dus Kayenta) is het enige gebied in Arizona waar ze zomertijd hanteren.

In eerste instantie reden we er voorbij, maar Stephan zag een gele Hummer die waarschijnlijk bij de Tour hoorde. We keerden om, volgden de Hummer en vonden het. Bij aankomst maakten we kennis met de andere deelnemers, dit waren drie Amerikanen: een man van 52 die al met pensioen was en een stel van midden 50, wat later een prille liefde bleek te zijn. Ze kenden elkaar pas 2 weken en hadden elkaar ontmoet via internet. Ook de man van dit stel was al jaren met pensioen, de vrouw was een Real Estate Agent (makelaar).

We reden eerst door het woeste landschap op weg naar de Canyons, wat er soms wild aan toe ging. Op sommige plaatsen was de helling 45 graden en de drempels in Nederland verbleekten bij deze hobbels (ook wel “Whoops” genoemd) tijd.

Vervolgens bezochten we drie Canyons: Staircase Canyon, Passage Canyon en de Secret Canyon. Het was zeker de moeite waard, want alleen met de Hummer tour kun je hier komen en er zijn geen andere toeristen. Dit komt doordat Vance (de eigenaar) een afspraak heeft gemaakt met de Navajo Indianen (zij bezitten de grond). Vance onderhoudt het gebied (en stort waarschijnlijk wat op de gezamenlijke bankrekening van de Navajo) en als wederdienst krijgt hij het alleenrecht op dit gebied. De meeste toeristen bezoeken Antelope, hier zijn dan ook lange rijen en kan je geen foto’s maken zonder mensen erop. Bij deze tour heb je een persoonlijke gids en kun je alle foto’s maken die je maar wilt.

De Canyons zelf zijn van zandsteen en zijn ontstaan door erosie. Ze zijn gedurende 100 miljoen jaar ontstaan en ieder jaar slijten ze door de regen nog steeds enkele millimeters. We wandelden, klommen en klauterden door de Canyons. Dit was erg mooi, maar niet altijd gemakkelijk! Door sommige spleten zou de gemiddelde Amerikaan niet eens passen. Gelukkig zijn we niet zo bang aangelegd, tot we giftige slangen tegenkwamen (vooral Kim dan). Dit gebeurt volgens de gids maar zo’n 4 keer per jaar en juist niet in de kloof waar we ze nu tegenkwamen. Hmm, hier was Kim niet bepaald blij mee aangezien we er toch echt langs moesten. De gids loste dit op door de slang tegen te houden met een stok. Angstig liep Kim er langs, gelukkig ging dit goed. Aangezien de tweede slang bij onze lunch plaats zat besloten we om toch maar ergens anders te lunchen. Tussendoor hebben we veel gekletst met de Amerikanen. Ze waren verbaasd dat wij zolang vrij konden nemen van ons werk. In Amerika hebben ze maar 5 tot 10 dagen vakantie per jaar! Dan hebben wij het toch beter getroffen… Ook waren ze erg nieuwsgierig naar de rest van onze route en ze vonden ons reisprogramma goed in elkaar zitten. Langzaam aan beginnen we te wennen aan het constante: ‘Ah, you will love it!’ en ‘Yeahhh…’ en natuurlijk ‘Great!’. Verder hebben we ook nog wat reistips gehad. Op de terugweg gaf de gids nog flink gas en pakte nog een paar flinke rotsen en hellingen mee waar je met een normale auto onmogelijk overheen zou komen. We kwamen zelfs met twee wielen even los, hierbij werd Kim ook flink door elkaar geschud doordat ze achterin de Hummer zat.

Rond half 3 waren we terug en besloten om direct door te gaan naar de Horseshoe Bend, dit is een mooi uitzichtpunt over de Colorado River die hier tientallen meters lager in de vorm van een hoefijzer loopt. Dit was achteraf gezien geen slimme keus om dit midden op de dag te doen. Er was namelijk geen fatsoenlijk pad naar dit uitzichtpunt en totaal geen schaduw. Dus wij moesten een heel eind naar beneden (en weer terug omhoog!) lopen door het mulle zand in de hitte (zo’n 36 graden). Toen we daarna bij hotel aan het inchecken waren, was Kims hoofd nog steeds zo rood als een tomaat (eigenlijk was hij nog veel roder). Na even op bed gelegen te hebben, ging het wel weer en hebben we afkoeling gezocht bij het frisse zwembad. Vanavond gaan we eten in het visrestaurant waar onze gids (Brian) van de Hummer tour werkt (als tweede baan). Ook willen we nog even langs Lake Powell.

Morgenvroeg gaan we richting Bryce Canyon. Stephan wil graag de Cottonwood road nemen (een ‘dirt road’). Deze weg is niet altijd begaanbaar, maar er is geen regen voorspeld, dus dit zou moeten lukken. De weg gaat door de ongetemde natuur langs grote afgronden en verlaten vlaktes.