’s Avonds zijn we in Page (dag 6) gaan eten bij de Sushibar waar de gids van de Hummer tour werkt als sous-chef. We besloten om eens sushi te proberen, we hadden allebei weleens een stukje op, maar nog nooit als maaltijd. Helaas was de zalm op, dus we namen een sushirol met krab en een met vlees. Dit werd ons aangeraden door de ober. Het bleek nog een hele kunst om de sushi netjes op te eten doordat je met je tanden bijna niet door de vel kwam. Het restaurant wel leuk aangekleed en er was live muziek. Brian kwam ook nog even gedag zeggen. Na deze twee sushi-rolls hadden we eigenlijk wel weer genoeg gehad, maar toen kwam de ober opeens met nog een bord aan: “Compliments of the chef”. Wel aardig van Brian.

Op dag 7 zijn we pas rond een uur of half 10 vertrokken en eerst even gestopt bij een uitzichtpunt over Lake Powell waarna we onze route naar Bryce Canyon vervolgde. Bij Big Water informeerde Stephan even naar de begaanbaarheid van de Cottonwood Road. Helaas bleek onze auto niet geschikt te zijn voor deze weg doordat er veel grote kuilen en stenen zijn. Dus namen we gewoon de snelweg en waren we al voor de middag bij Bryce Canyon. We konden al wel inchecken in het grote, populaire hotel (Best Western Ruby’s Inn). Dit hotel was blijkbaar populair onder groepen, want er stopten constant bussen. Na een korte lunch reden we het National Park in en gingen met de auto naar alle uitzichtpunten, eerst richting Rainbow Point en daarna richting Bryce Point. Bryce Canyon is eigenlijk geen Canyon, maar een afgebroken hoogvlakte. Er zijn mooie rotsformaties met verschillende kleuren gesteente. We hebben ook nog een prairie dog (ook wel Chipmunk genoemd) van dichtbij gezien, dit is een soort eekhoorn met een dikker lijf en een kleinere staart (heel schattig!). Deze chipmunk kon alleen niet zingen maar verder was het wel een aandachtstrekker. ’s Avonds aten we in het fastfood-restaurant van Ruby’s Inn. Aangezien we vonden dat we al wel voldoende van Bryce N.P. hadden gezien, besloten we om de volgende ochtends iets anders te gaan doen. De keus was paardrijden of quad-rijden. We kozen voor quad-rijden (ATV heet dat hier) en reserveerden alvast voor de volgende ochtend.

Dag 8 konden we weer wat langer blijven liggen, want het quad-rijden was van 10 tot 11 en we hadden geregeld dat we daarna (rond half 12) pas uit hoefden te checken. Tijdens de rit op de quad zat Stephan achter het stuur en Kim achterop en waren er slechts 2 andere quads (de gids en een man met zijn zoon). Het was een leuke rit, maar wel erg stoffig. We hebben nog wat wilde dieren gezien: antilopen en prairie dogs. Op advies van de gids van het quad-rijden gingen we daarna naar de Mossy Cave Trail. Dit was een mooie korte wandelroute langs een riviertje naar een waterval en naar een grote die is ontstaan door water wat door de rots sijpelt. Toen we dat gezien hadden vertrokken we naar Springdale. We reden al door Zion National Park over een mooie route. Er waren wegwerkzaamheden op highway 9 (de weg naar Zion), waardoor er door de week geen verkeer mogelijk is. Op zondag kon dit gelukkig wel, anders zouden we 2 uur moeten omrijden. Er zouden wel vertragingen kunnen zijn tijdens de rit maar de enige keren dat we hoefden te stoppen was om foto’s te maken. Verder reed alles soepel door en we zigzagden in een gestaag tempo naar beneden de kloof in. Het was echt een slingerachtige weg met een mooi landschap.

We kwamen mooi op tijd aan in Springdale. Vervolgens zijn we nog even langs Grafton gereden (via Rockville). Grafton is een verlaten dorpje, ook wel ghost town genoemd. De oude verlaten huizen en begraafplaats brengen ook wel een spookachtige enge sfeer mee, helemaal doordat wij de enige bezoekers waren. De mensen zijn vertrokken naar Huricane (dorpje verder in het dal), dit kwam doordat er een rivier van 18 mile was gegraven en er dus in Huricane water was. In Grafton waren namelijk lange droogte in de zomer en veel overstromingen in de winter. In Huricane (wat lager ligt) waren de verschillen veel minder extreem. In 1945 is de laatste inwoner vertrokken.

Op weg naar het hotel hadden we al een aantal winkeltjes met stenen en kristallen gezien. Kim zag onderweg al een winkel met tafels buiten met felle blauwe kristallen. Ja hoor, deze vond Kim natuurlijk erg mooi. Alle souvenirs zijn hier erg duur, maar we vonden een redelijk goedkope winkel waar we een grote blauwe kristal kochten. Eenmaal in het hotel aangekomen (Historic Pioneer Lodge) hebben we lekker gerelaxed bij en in het zwembad. Terwijl Kim in haar 2^e boek aan het lezen was, verdiepte Stephan zich in de parkbrochure. Het leek hem leuk om de Narrow-hike te doen. Hiervoor hebben we wel waterschoenen nodig. Deze bleken in het dorp te huur te zijn. Dus gingen we even later kijken bij een outdoorzaak in dezelfde straat als het hotel (er is eigenlijk maar één straat). Hier kregen we eerst met een groot aantal andere mensen een filmpje te zien over de gevaren bij het hiken in een kloof. Je loopt hier een route door een rivier. Op de meeste punten staat het water laag, maar op sommige punten is het water toch 1.50 tot 1.80 m hoog. Wij zijn niet van plan om te gaan zwemmen, vooral omdat we ook de camera willen meenemen. De route lijkt ons verder wel leuk, weer eens iets anders dan gewoon wandelen. Dus hebben we meteen watersokken en speciale schoenen gehuurd en toch maar voor de zekerheid een waterdichte zak gekocht. Net hebben we gegeten bij The Spotted Dog, dit is een stijlvol restaurant die we als tip zagen op reismee. We hebben lekker gegeten. Wel jammer dat de wijn hier zo duur is. Ze hadden hier geen huiswijn en een glas kostte 7 – 9 dollar, dus Kims wijn was bijna net zo duur als haar hoofdgerecht.

P.s. bedankt voor de berichtjes en leuk dat jullie zo enthousiast onze verhalen lezen!