Dag 9 – Zion National Park
Vandaag zijn we iets langer blijven liggen dan gepland. Kim is al een paar dagen verkouden en het lijkt alleen maar erger te worden. Ook het ontbijt duurde lang. Uiteindelijk waren we om kwart voor 10 bij het Visitor Center waar we parkeerden en waren we om half 11 bij de Temple of Sinawava (het eindpunt van de shuttle bus) vanuit waar de Riverside Walk startte. We wandelden naar het eind van de Riverside Walk (1,5 km) en startte vanuit daar met The Narrows hike. Gelukkig hadden we speciale watersokken en –schoenen en een grote stok gehuurd, want met normale sportschoenen waren we er niet aan begonnen. We waren geïnformeerd dat de waterstand laag was en de stroming rustig. Nou, als ze dat rustig noemen! Dan wil je daar echt niet zijn als het gemiddeld of wild is! De stroming was echtwel krachtig en we moesten heel vaak de rivier oversteken. Het gezicht van Kim sprak iedere keer weer boekdelen. Je loopt dus contant door het water vol gladde stenen en rotsen met een vlotte stroming (heenweg tegen de stroom in) en er is niet echt een pad, dus je moet vaak de rivier lopend door het water oversteken. Regelmatig stond het koude water (10 graden) tot aan onze billen. Gelukkig was het wel lekker weer (30 graden). Maar het uitzicht was prachtig, normaal gesproken zou je anders op deze plek niet komen. Ons doel was tot aan het kruispunt te hiken en dan richting Wall Street te gaan, zo heet de route die dan nog rechtdoor loopt. De naam Wall street is niet van de beurs maar heel letterlijk, het is er namelijk zeer smal (soms maar 3 meter) en zeer hoog.
Om kwart over 1 bereikte we het kruispunt. Kim was erg blij dat ze dit punt bereikt hadden en even rustig kon pauzeren en zonnen. Stephan was echter helemaal in zijn element en wilde na 5 minuten pauze al weer verder richting Wall Street. Kim was tot de conclusie gekomen dat deze ‘sport’ niet echt haar ding was en had geen zin om nog verder te gaan. We moesten ten slotte ook nog de gehele weg terug en over de heenweg hadden we al ruim 2,5 uur gedaan! Stephan ging dus alleen een stuk verder en Kim bleef nog lekker even zitten. Rond 2 uur vertrokken we op de terugweg. Dit was gelukkig minder zwaar, omdat we nu de stroming mee hadden. Al was het oversteken voor Kim nog steeds even eng. Stephan daarentegen rende als een klein kind heen en weer. Om 5 uur zaten we, gelukkig zonder schrammen of blauwe plekken, terug in de shuttle bus. We zijn allebei maar een halve keer gevallen (dus niet helemaal onder water). Al met al dus een geslaagde hike.
We brachten onze huurspullen terug en vertrokken naar ons volgende hotel in St. George (Ramada). Jammer dat we niet wat langer in Zion zijn, want er zijn ook nog andere mooie ‘normale’ wandelroutes en ook schijnen er mooie meren te zijn.
Het lijkt wel of er iedere vakantie wel iets belangrijks kapot gaat! Dit keer was het niet de auto of de koelbox, maar de camera! Het is nog wel een nieuwe en we hadden nog wel zo voorzichtig gedaan, maar de lens stelt niet meer scherp. Balend zochten we in St George meteen naar een elektronicazaak. Het was een erkend probleem volgens een man van deze zaak, er was stof in de lens gekomen. Dit kan niet meteen gerepareerd worden en opsturen duurt 2 weken! Oh nee… Valt volgens hem wel onder de garantie. Nu moeten we dus een nieuwe kopen, want we willen natuurlijk wel foto’s kunnen maken. De Panasonic Lumix beviel ons verder goed, maar deze hadden ze niet in deze zaak. Morgen reizen we door naar Las Vegas. Net op internet gezocht, in Las Vegas hebben we een zaak gevonden waar ze hem op voorraad hebben. Dus morgenochtend gaan we meteen maar naar deze zaak.
Dag 7 en 8 - Bryce Canyon
’s Avonds zijn we in Page (dag 6) gaan eten bij de Sushibar waar de gids van de Hummer tour werkt als sous-chef. We besloten om eens sushi te proberen, we hadden allebei weleens een stukje op, maar nog nooit als maaltijd. Helaas was de zalm op, dus we namen een sushirol met krab en een met vlees. Dit werd ons aangeraden door de ober. Het bleek nog een hele kunst om de sushi netjes op te eten doordat je met je tanden bijna niet door de vel kwam. Het restaurant wel leuk aangekleed en er was live muziek. Brian kwam ook nog even gedag zeggen. Na deze twee sushi-rolls hadden we eigenlijk wel weer genoeg gehad, maar toen kwam de ober opeens met nog een bord aan: “Compliments of the chef”. Wel aardig van Brian.
Op dag 7 zijn we pas rond een uur of half 10 vertrokken en eerst even gestopt bij een uitzichtpunt over Lake Powell waarna we onze route naar Bryce Canyon vervolgde. Bij Big Water informeerde Stephan even naar de begaanbaarheid van de Cottonwood Road. Helaas bleek onze auto niet geschikt te zijn voor deze weg doordat er veel grote kuilen en stenen zijn. Dus namen we gewoon de snelweg en waren we al voor de middag bij Bryce Canyon. We konden al wel inchecken in het grote, populaire hotel (Best Western Ruby’s Inn). Dit hotel was blijkbaar populair onder groepen, want er stopten constant bussen. Na een korte lunch reden we het National Park in en gingen met de auto naar alle uitzichtpunten, eerst richting Rainbow Point en daarna richting Bryce Point. Bryce Canyon is eigenlijk geen Canyon, maar een afgebroken hoogvlakte. Er zijn mooie rotsformaties met verschillende kleuren gesteente. We hebben ook nog een prairie dog (ook wel Chipmunk genoemd) van dichtbij gezien, dit is een soort eekhoorn met een dikker lijf en een kleinere staart (heel schattig!). Deze chipmunk kon alleen niet zingen maar verder was het wel een aandachtstrekker. ’s Avonds aten we in het fastfood-restaurant van Ruby’s Inn. Aangezien we vonden dat we al wel voldoende van Bryce N.P. hadden gezien, besloten we om de volgende ochtends iets anders te gaan doen. De keus was paardrijden of quad-rijden. We kozen voor quad-rijden (ATV heet dat hier) en reserveerden alvast voor de volgende ochtend.
Dag 8 konden we weer wat langer blijven liggen, want het quad-rijden was van 10 tot 11 en we hadden geregeld dat we daarna (rond half 12) pas uit hoefden te checken. Tijdens de rit op de quad zat Stephan achter het stuur en Kim achterop en waren er slechts 2 andere quads (de gids en een man met zijn zoon). Het was een leuke rit, maar wel erg stoffig. We hebben nog wat wilde dieren gezien: antilopen en prairie dogs. Op advies van de gids van het quad-rijden gingen we daarna naar de Mossy Cave Trail. Dit was een mooie korte wandelroute langs een riviertje naar een waterval en naar een grote die is ontstaan door water wat door de rots sijpelt. Toen we dat gezien hadden vertrokken we naar Springdale. We reden al door Zion National Park over een mooie route. Er waren wegwerkzaamheden op highway 9 (de weg naar Zion), waardoor er door de week geen verkeer mogelijk is. Op zondag kon dit gelukkig wel, anders zouden we 2 uur moeten omrijden. Er zouden wel vertragingen kunnen zijn tijdens de rit maar de enige keren dat we hoefden te stoppen was om foto’s te maken. Verder reed alles soepel door en we zigzagden in een gestaag tempo naar beneden de kloof in. Het was echt een slingerachtige weg met een mooi landschap.
We kwamen mooi op tijd aan in Springdale. Vervolgens zijn we nog even langs Grafton gereden (via Rockville). Grafton is een verlaten dorpje, ook wel ghost town genoemd. De oude verlaten huizen en begraafplaats brengen ook wel een spookachtige enge sfeer mee, helemaal doordat wij de enige bezoekers waren. De mensen zijn vertrokken naar Huricane (dorpje verder in het dal), dit kwam doordat er een rivier van 18 mile was gegraven en er dus in Huricane water was. In Grafton waren namelijk lange droogte in de zomer en veel overstromingen in de winter. In Huricane (wat lager ligt) waren de verschillen veel minder extreem. In 1945 is de laatste inwoner vertrokken.
Op weg naar het hotel hadden we al een aantal winkeltjes met stenen en kristallen gezien. Kim zag onderweg al een winkel met tafels buiten met felle blauwe kristallen. Ja hoor, deze vond Kim natuurlijk erg mooi. Alle souvenirs zijn hier erg duur, maar we vonden een redelijk goedkope winkel waar we een grote blauwe kristal kochten. Eenmaal in het hotel aangekomen (Historic Pioneer Lodge) hebben we lekker gerelaxed bij en in het zwembad. Terwijl Kim in haar 2e boek aan het lezen was, verdiepte Stephan zich in de parkbrochure. Het leek hem leuk om de Narrow-hike te doen. Hiervoor hebben we wel waterschoenen nodig. Deze bleken in het dorp te huur te zijn. Dus gingen we even later kijken bij een outdoorzaak in dezelfde straat als het hotel (er is eigenlijk maar één straat). Hier kregen we eerst met een groot aantal andere mensen een filmpje te zien over de gevaren bij het hiken in een kloof. Je loopt hier een route door een rivier. Op de meeste punten staat het water laag, maar op sommige punten is het water toch 1.50 tot 1.80 m hoog. Wij zijn niet van plan om te gaan zwemmen, vooral omdat we ook de camera willen meenemen. De route lijkt ons verder wel leuk, weer eens iets anders dan gewoon wandelen. Dus hebben we meteen watersokken en speciale schoenen gehuurd en toch maar voor de zekerheid een waterdichte zak gekocht. Net hebben we gegeten bij The Spotted Dog, dit is een stijlvol restaurant die we als tip zagen op reismee. We hebben lekker gegeten. Wel jammer dat de wijn hier zo duur is. Ze hadden hier geen huiswijn en een glas kostte 7 – 9 dollar, dus Kims wijn was bijna net zo duur als haar hoofdgerecht.
P.s. bedankt voor de berichtjes en leuk dat jullie zo enthousiast onze verhalen lezen!
Dag 6 - Hummer Tour bij Page
Vandaag hebben we wel een snelle internetverbinding dus we hebben de foto’s van de afgelopen dagen aangevuld. Verder is het weer een goed hotel. Maar genoeg over onze internetverbindingen, we gaan verder met ons verhaal.
We vertrokken vanmorgen iets voor 8 vanuit Kayenta richting Page. We moesten om kwart voor 9 in Page zijn voor de 5-hour Hummer tour die we vooraf hadden geboekt (via www.hummeradventures.net). Gelukkig hoefden we niet extreem vroeg weg, want we mochten de klok een uur terug zetten. Monument Valley (en dus Kayenta) is het enige gebied in Arizona waar ze zomertijd hanteren.
In eerste instantie reden we er voorbij, maar Stephan zag een gele Hummer die waarschijnlijk bij de Tour hoorde. We keerden om, volgden de Hummer en vonden het. Bij aankomst maakten we kennis met de andere deelnemers, dit waren drie Amerikanen: een man van 52 die al met pensioen was en een stel van midden 50, wat later een prille liefde bleek te zijn. Ze kenden elkaar pas 2 weken en hadden elkaar ontmoet via internet. Ook de man van dit stel was al jaren met pensioen, de vrouw was een Real Estate Agent (makelaar).
We reden eerst door het woeste landschap op weg naar de Canyons, wat er soms wild aan toe ging. Op sommige plaatsen was de helling 45 graden en de drempels in Nederland verbleekten bij deze hobbels (ook wel “Whoops” genoemd) tijd.
Vervolgens bezochten we drie Canyons: Staircase Canyon, Passage Canyon en de Secret Canyon. Het was zeker de moeite waard, want alleen met de Hummer tour kun je hier komen en er zijn geen andere toeristen. Dit komt doordat Vance (de eigenaar) een afspraak heeft gemaakt met de Navajo Indianen (zij bezitten de grond). Vance onderhoudt het gebied (en stort waarschijnlijk wat op de gezamenlijke bankrekening van de Navajo) en als wederdienst krijgt hij het alleenrecht op dit gebied. De meeste toeristen bezoeken Antelope, hier zijn dan ook lange rijen en kan je geen foto’s maken zonder mensen erop. Bij deze tour heb je een persoonlijke gids en kun je alle foto’s maken die je maar wilt.
De Canyons zelf zijn van zandsteen en zijn ontstaan door erosie. Ze zijn gedurende 100 miljoen jaar ontstaan en ieder jaar slijten ze door de regen nog steeds enkele millimeters. We wandelden, klommen en klauterden door de Canyons. Dit was erg mooi, maar niet altijd gemakkelijk! Door sommige spleten zou de gemiddelde Amerikaan niet eens passen. Gelukkig zijn we niet zo bang aangelegd, tot we giftige slangen tegenkwamen (vooral Kim dan). Dit gebeurt volgens de gids maar zo’n 4 keer per jaar en juist niet in de kloof waar we ze nu tegenkwamen. Hmm, hier was Kim niet bepaald blij mee aangezien we er toch echt langs moesten. De gids loste dit op door de slang tegen te houden met een stok. Angstig liep Kim er langs, gelukkig ging dit goed. Aangezien de tweede slang bij onze lunch plaats zat besloten we om toch maar ergens anders te lunchen. Tussendoor hebben we veel gekletst met de Amerikanen. Ze waren verbaasd dat wij zolang vrij konden nemen van ons werk. In Amerika hebben ze maar 5 tot 10 dagen vakantie per jaar! Dan hebben wij het toch beter getroffen… Ook waren ze erg nieuwsgierig naar de rest van onze route en ze vonden ons reisprogramma goed in elkaar zitten. Langzaam aan beginnen we te wennen aan het constante: ‘Ah, you will love it!’ en ‘Yeahhh…’ en natuurlijk ‘Great!’. Verder hebben we ook nog wat reistips gehad. Op de terugweg gaf de gids nog flink gas en pakte nog een paar flinke rotsen en hellingen mee waar je met een normale auto onmogelijk overheen zou komen. We kwamen zelfs met twee wielen even los, hierbij werd Kim ook flink door elkaar geschud doordat ze achterin de Hummer zat.
Rond half 3 waren we terug en besloten om direct door te gaan naar de Horseshoe Bend, dit is een mooi uitzichtpunt over de Colorado River die hier tientallen meters lager in de vorm van een hoefijzer loopt. Dit was achteraf gezien geen slimme keus om dit midden op de dag te doen. Er was namelijk geen fatsoenlijk pad naar dit uitzichtpunt en totaal geen schaduw. Dus wij moesten een heel eind naar beneden (en weer terug omhoog!) lopen door het mulle zand in de hitte (zo’n 36 graden). Toen we daarna bij hotel aan het inchecken waren, was Kims hoofd nog steeds zo rood als een tomaat (eigenlijk was hij nog veel roder). Na even op bed gelegen te hebben, ging het wel weer en hebben we afkoeling gezocht bij het frisse zwembad. Vanavond gaan we eten in het visrestaurant waar onze gids (Brian) van de Hummer tour werkt (als tweede baan). Ook willen we nog even langs Lake Powell.
Morgenvroeg gaan we richting Bryce Canyon. Stephan wil graag de Cottonwood road nemen (een ‘dirt road’). Deze weg is niet altijd begaanbaar, maar er is geen regen voorspeld, dus dit zou moeten lukken. De weg gaat door de ongetemde natuur langs grote afgronden en verlaten vlaktes.
Dag 5 - Monument Valley
Op dag 5 vertrokken we ’s morgens vanuit Grand Canyon Village naar Kayenta waar we Monument Valley gingen bezoeken. We reden door het Grand Canyon National Park via de Desert View Route richting de snelweg. Onderweg zijn we nog gestopt bij een aantal uitzichtpunten over de Canyon.
Naarmate we dichterbij Kayenta kwamen veranderde het landschap langzaam. Zo’n 20 miles voor Kayenta hebben we het Navajo National Monument bezocht. Vanuit het Visitor Center kun je verschillende wandelroutes nemen. We kozen voor een route naar een punt op de berg vanuit waar je een Navajo dorp in een, door erosie, uitgehouwen rots zag. Vervolgens zijn we verder gereden naar Kayenta waar we weer in een goed hotel incheckten (Holiday Inn Monument Valley).
Later in de middag zijn we naar Monument Valley gereden waar we hebben gegeten bij “The View” hotel. De naam is terecht gekozen, want je hebt een geweldig uitzicht over Monument Valley. Hier hebben we een hele lekkere steak gegeten. Aangezien deze op de grill werd bereid duurde het even voordat hij klaar was, hierdoor waren we maar net op tijd voor de Sunset-tour door Monument Valley. Maar ja, wij zijn wel vaker net op tijd, dus dat zijn we gewend.
Wij bleken de enige twee te zijn die deelnamen aan de tour. We hebben dus een privé rondleiding gehad van een aardige gids. Tijdens de tour hebben we veel uitleg gehad en heel veel gezien. Zo zijn we ook dieper de Valley ingegaan waar toeristen alleen met tourgidsen mogen komen. In dit gebied hebben we veel verschillende rotsformaties gezien. Al deze rotsformaties hebben van de Navajo indianennamen gehad. Hieruit blijkt dat ze zeer fantasierijk zijn. De ene leek namelijk op een hand, een andere weer op duim, maar zo hebben ze ook een olifant, arend en zelfs een Snoopy. Ook waren er rotsformaties waar natuurlijk gaten in zijn gekomen. Hierdoor ontstonden er spectaculaire schouwspellen met licht.
Nou vanavond gaan we weer vroeg slapen, want morgen moeten we weer vroeg op voor onze Hummer Tour in Page. We zullen ook proberen om daar wat meer foto’s online te plaatsen. We hebben namelijk wel overal gratis High-Speed internet, maar we denken dat dit maar één verbinding voor het hele dorp is. Stephan komt nog sneller uit bed dan dat nu.nl geladen wordt…
Dag 3 en 4 - Grand Canyon
Wat laat (rond 10 uur) vertrokken we vanuit het volgebouwde, drukke Las Vegas via de rotsachtige woestijn naar het Hoover Dam Museum. Dit bleek een klein museum in een hotel te zijn, ze vroegen slechts 2 dollar p.p. Het was wel mooi aangekleed en er werd een film over de bouw van de Hoover Dam getoond. De Hoover Dam is begin jaren 30 gebouwd om het water van de Colorado River te kunnen beheersen, later zijn er generatoren gebouwd om elektriciteit op te wekken. Vervolgens gingen we op weg naar de Dam zelf. De vrouw van het museum zei al dat we geduld moesten hebben aangezien op de weg er naar toe file staat, vanwege security checks. Dit bleek terecht, want we stonden een uur in de file. Dit was ook een stuk commerciëler, want parkeren kostte maarliefst 7 dollar. Inmiddels was het ontzettend warm (zo’n 36 graden), dus we zijn er niet heel lang gebleven. Als ontbijt en lunch hadden we dit keer voor de Subway gekozen, hier komt Kim in NL ook regelmatig. Dit was echt veel lekkerder dan de bagel en vette koffiekoek van de dag ervoor. Ondanks deze gezonde keus kreeg Kim het voor elkaar om op dag 3 in Amerika al uit haar broek te scheuren! Gebeurde tijdens het instappen, was nog wel een nieuwe broek!
We vervolgden onze route via Kingston waar we de Historic Route 66 pakten tot aan Williams. Onderweg zagen we oude motels en typische winkels, net als in de film Cars. Ook zagen we Bedrock van de Flinstones. De route naar Grand Canyon was nog een heel eind. Op zich wel een mooie route door de rotsachtige woestijn, maar Kim had het na 2,5 uur rijden wel gezien dus verdiepte zich in haar boek (Dan Brown – Het verloren symbool, een aanrader!). We overnachtten in het Grand Canyon Resort, vanaf de weg niet zo opvallend, maar ligt naast het Imax theater (waar een film over de Grand Canyon te zien is). Eenmaal aangekomen besloten we om te eten in het hotel. We deelden een Wiener Schnitzel, het hotel bleek echter geen Amerikaanse hoeveelheden te serveren (dus namen we maar wat extra van de salad bar). Bediening was goed, bijna net zoveel obers als gasten. Na het eten hebben we heerlijk gerelaxed in het kleine lekker warme binnenzwembad.
De volgende dag zijn we (voor ons doen) vroeg opgestaan. We namen een ontbijtje in het hotel wat inbegrepen bleek te zijn. Toen nog even langs de general store gereden om weer 5 liter water in te slaan (jaja: goed drinken hier met de warmte). De ingang van Grand Canyon National Park (South Rim) lag vlakbij het hotel. Gedurende de ochtend hebben we flinke stukken gewandeld en natuurlijk veel foto’s gemaakt. Wat een mooi en bijzonder uitzicht! Wel stond er een enorm harde wind en Kim hield dus haar hart vast als Stephan weer eens op het randje van de afgrond stond voor een mooie foto. De drukte in het park waar de reisgidsen voor waarschuwen viel reuze mee. Langs de route rijden constant bussen zodat we een groot gebied in een ochtend gezien hadden. Rond half 2 zijn we gaan lunchen, dit bleken wel Amerikaanse porties te zijn. We kregen een enorm bord met sandwiches en friet en dit keer hadden we niet gedeeld… Terug in het hotel zijn we lekker een paar uurtjes bij het zwembad gaan liggen. ’s Avonds zaten we nog steeds vol van de lunch en hadden we aan een maaltijdsalade met kipnuggets van de Mac genoeg, dit hebben we lekker snel even op ons balkon opgegeten. Na ons warm te hebben aangekleed reden weer terug naar het National Park om naar de zonsondergang te gaan kijken. In het hotel had de man van de excursiebalie ons aangeraden om daar uiterlijk om kwart voor 7 naar toe te gaan. We waren pas om 7 uur bij de ingang en toen stond er helaas een lange rij. Natuurlijk stonden we weer in de verkeerde rij. Dus eenmaal geparkeerd gingen we snelwandelend naar het uitkijkpunt. Dit bleek toch iets verder dan verwacht, mede door werkzaamheden en doordat we toch niet het meest tactische parkeerterrein hadden gekozen. Gelukkig hebben we nog wel een groot deel van de zonsondergang kunnen zien, dit ging trouwens echt snel. Nu gaan we onze koffers inpakken. Vanaf nu zitten we voorlopig elke nacht in een ander hotel, dus gaan we Stephans trolley gebruiken. Dat is een stuk handiger dan het sjouwen met die grote koffers. Morgen vertrekken we naar Monument Valley waar we een sunset jeepsafari hebben geboekt!
Dag 2 - Waking up in Vegas!
’s Ochtends meteen op internet gekeken of er al nieuws was over onze koffers. We konden de status namelijk volgen op de site van Delta. ‘Geen updates’ stond er doodleuk, nu begon de paniek toch wel
toe te slaan (daar kwamen de oh nee’s van Kim weer). We konden geen telefoonnummer vinden, dus we besloten zelf naar het vliegveld toe te gaan. Eenmaal daar aangekomen zagen we meteen bij de
gevonden koffers een van onze koffers staan
Imperial Palace ligt aan The Strip (Las Vegas Boulevard), dus we besloten te voet nog een aantal hotels te bekijken. Vooral het hotel The Venetian maakte veel indruk. Hier is Venetië nagebouwd, compleet met het San Marco plein, de bekende brug, terrassen en gondels. De terrassen waren binnen, het leek alsof je buiten was doordat het enorme plafond beschilderd was met wolken, erg knap gemaakt. Stephan werd iets te enthousiast met foto’s maken, want hij stond bij de ingang van het casino toen de bewaker op hem af kwam. Hij moest enkele foto’s verwijderen aangezien binnen de goktafels stonden.
’s Avonds waren we in eerste instantie erg moe (ons ritme zit nog in de war), maar wilden we nog graag een ander deel van The Strip bekijken. Dus ’s middags even een dutje in het hotel gedaan en daarna weer op pad. We parkeerden onze auto bij hotel Luxor. We hebben een flinke wandeling afgelegd, van hotel naar hotel. ’s Avonds koelt het niet af, maar je hebt wel een vestje nodig aangezien het in de hotels koud is wegens de airco. Het was erg druk op straat, voor veel mensen is het slenteren door hotels hun avondprogramma. Er is dan ook erg veel te zien, we hebben onder andere de enorme Sfinx bij het Luxor gezien, de achtbaan en het Vrijheidsbeeld bij hotel New York New York, de fonteinshow bij Belaggio en natuurlijk veel casino’s en souvenirshops (Kimberley: we hebben lepeltjes gevonden!).
Eigenlijk wilden we ook nog het attractiepark (Adventuredome) in ons eigen hotel bezoeken, maar hier hadden we toch geen fut meer voor. Morgen weer op tijd op, dus die zullen we volgende week bezoeken. Morgen weer vroeg op want dan gaan we naar de Hoover Dam en de Grand Canyon.
Dag 1 - Vertrek vanuit het kleine kikkerlandje
De grote dag is aangekomen, echter kon Stephan zoals gewoonlijk weer moeilijk uit bed komen. Wendy, een vriendin van ons, bracht ons naar Schiphol. Aangezien we online hadden ingecheckt, wat echt super handig is, konden we meteen onze bagage afgeven. Vervolgens gingen we door de douane en stonden na een half uur al bij de gates. De vlucht naar Londen verliep allemaal heel vlot, de piloot heeft zelfs nog 2 rondjes boven Londen gemaakt aangezien we te vroeg aan kwamen en er nog geen landingsbaan beschikbaar was. Aangekomen in Londen liep ook alles zeer vlot, we zouden 1,5 uur de tijd hebben om over te stappen en dit was gelukkig ruim voldoende. Dit was een Boeing 777 van American Airlines. Aan boort hoefde we ons niet te vervelen. Iedereen had zijn eigen multimedia-schermpje waarop je films en series kon kijken, muziek kon luisteren en er stonden zelfs spelletjes op. Er was zelfs een stroom aansluiting zodat je op je laptop kunt werken. Dit is ook handig als je een reisblog wilt bijhouden J. Ook was het drinken (en twee maaltijden) gratis op deze vlucht, dus om alvast aan Amerika te wennen heeft Stephan al een liter cola en pizza naar binnen gewerkt.
In New York begon de ellende. Onze vlucht kwam iets te laat aan. We hadden 2 uur de tijd om onze vlucht te halen, moet lukken zou je zeggen. Totdat we de zaal voor de paspoortcontrole binnen liepen. Hier stond een mega-rij en halverwege de rij bleek dat het personeel het genoeg vond voor vandaag. De dienst liep tot 16:00, dus ja om 15:45 moet je dan toch stoppen. Toen waren er nog maar twee balies open en dat schoot dus totaal niet op. De mensen achter zeiden al tegen het personeel dat ze hun vlucht moesten halen, maar er was niets aan te doen en om 16.00 uur zou de nieuw dienst beginnen. Wij (met name Kim) begonnen al flink te stressen, want onze vlucht vertrok om 16.35 uur en we moesten ook nog de koffers ophalen,weer inleveren en naar de gate. Uiteindelijk heeft Kim er nog voor gezorgd dat een paar mensen ons voorlieten en ging Stephan in volle vaart naar de kofferband. Maar waar bleven onze koffers? Het vliegtuig was toch al om 3 uur geland. Tot overmaat van ramp hoorden we dat het luik met koffers niet openging en dat ze er daarom niet waren, onze laatste hoop om de vlucht te halen was nu weg.
Kort daarna volgden toch de koffers en moesten we deze afgeven bij de bagage drop. Daar werd bevestigd dat we te laat waren voor de vlucht van 16.35 uur en een nieuwe vlucht gezocht. We konden mee met de vlucht van 18.00 uur met Delta, dat viel mee. Wel adviseerden de vrouw achter de balie ons om zo snel mogelijk naar de incheckbalie van Delta te gaan, want dit was aan de andere kant van het vliegveld. Zo gingen wij dus in een sprint met onze koffers naar de Airtrain, dit is een metrolijn tussen alle terminals. Aangekomen bij Delta stond er weer een mega-rij, maar gelukkig vroeg een vrouw waar we naartoe moesten en zodoende mochten we voor. Uiteindelijk waren we ruim om tijd bij de gate, maar toen bleek dat de vlucht vertraging had (30 min). Vervolgens bleek dat er in New York altijd file is, want we stonden ruim een uur in de “file” op de startbaan. Dit kwam vanwege het slechte weer, waardoor 3 landingsbanen dicht waren. Ondertussen is Kim alvast maar gaan slapen en stegen we pas rond 20.00 uur op.
Dit was een veel simpelere vlucht (Boeing 757), helaas dit keer geen kussentjes en dekens (nu we het goed konden gebruiken, brr wat was het koud). We kwamen pas rond half 11 aan op het vliegveld. Na geduldig te hebben gewacht bij de band met koffers, vonden we het toch wel erg lang duren voordat onze koffer kwamen. Toen een medewerker van het vliegveld de resterende koffers ging pakken, sloeg de paniek toch wel toe (daar kwamen de oh nee’s van Kim). Onze koffers waren niet aangekomen, (oh nee, we hoopten snel te kunnen gaan slapen ), toen zijn we dus maar meteen in de rij gaan staan bij de Delta Bagage Claim. Nadat alles geregistreerd was kregen we gelukkig wel toilettasjes met tandenborstel, deo enzo. Vervolgens nog onze mooie auto opgehaald (Mazda 6) en ingecheckt in het hotel.
Wat een lange dag. Hopelijk arriveren onze koffers morgen, anders hebben we echt een probleem.
De laatste voorbereidingen!
Morgen is het zover, dan vertrekken we naar Amerika! We hebben er allebei al echt zin in, maar we vandaag was nog een drukke dag.
Alle laatste voorbereidingen zijn getroffen. Welke muziek zetten we op de iPod, hebben we alles wel ingepakt in de koffers, gaan ze vervolgens ook nog dicht. Al met al was het passen en meten maar het paste uiteindelijk.
Vervolgens nog eens opgezocht welke terminals we hebben. We moeten namelijk In Londen binnen 1,5 uur overstappen en in New York hebben we 2 uur de tijd. Dat wordt dus rennen en zoeken tegelijk, maar och dan hebben we meteen onze sport-oefeningen gehad.
Hier laat ik het bij voor vandaag. Morgenvroeg moeten we om 6:00 al weg dus nu lekker het bedje in.
Groetjes,
Kim en Stephan